وارفارین ، یک داروی ضدانعقاد است که کار آن پیشگیری از لخته شدن خون است. گاهی به این دارو، رقیق کننده خون گفته می‌شود. البته این نام گمراه کننده است، زیرا وارفارین خون را رقیق نمی‌کند، لخته‌هایی را هم که قبلا تشکیل شده‌اند، حل نمی‌کند. بلکه فرایند لخته شدن خون را کند می‌کند. به عبارتی دیگر، وارفارین کمک می‌کند که خون شما راحت‌تر در بدن گردش کند و لخته نشود.
وارفارین از طریق مهار فعالیت ویتامین k، فاکتورهای انعقادی را که برای فعالیت خود نیاز به ویتامین K دارند، مهار می‌کند. این اتفاق در فرایندهای بعدی باعث کاهش سطح مواد لازم برای نگهداری رشته‌های فیبرین می‌شود. این اتفاق‌ها باعث کاهش احتمال تشکیل لخته می‌شود.
افرادی که تحت درمان با وارفارین قرار دارند در صورت نیاز به مصرف داروهایی چون جینسنگ و جینکوبیلوبا حتماً باید با پزشک معالج خود مشورت نمایند. زیرا جینکو دارای فعالیت ضد لخته‌ای می‌باشد و باعث افزایش اثر دارو و احتمال خونریزی می‌گردد و جینسنگ باعث کاهش اثر ضد لخته‌ای وارفارین می‌گردد. همچنین کوآنزیم Q10 از نظر ساختمانی شبیه به ویتامین K می‌باشد و ممکن است بر لخته شدن خون اثر بگذارد. مصرف این دارو همراه با وارفارین باید تحت نظر پزشک انجام گیرد.
مصرف وارفارین باید به صورت یک بار در روز انجام شود و بهتر است همیشه سر ساعت معینی (معمولاً عصرها) با معده خالی و با یک لیوان کامل آب مصرف شود. مصرف این دارو باید به صورت منظم و همراه با آزمایش مکرر و منظم خون باشد.
ویتامین K ویتامینی است که به ایجاد لخته در خون و جلوگیری از خونریزی کمک می‌کند، بنابراین دارای نقش متضادی با وارفارین می‌باشد. در بیمارانی که وارفارین مصرف می‌کنند دریافت زیاد ویتامین K باعث کاهش اثر دارو می‌گردد. بنابراین باید این بیماران در مورد مصرف این منابع غذایی کاملاً هوشیار باشند. به همین دلیل بسیار مهم است که میزان این ویتامین در رژیم، ثابت باقی بماند تا کنترل میزان دارو مشکل نباشد، یعنی باید از تغییر ناگهانی در میزان دریافت منابع غذایی حاوی این ویتامین جلوگیری نمود.
مصرف مقدار زیاد ویتامین K در رژیم باعث غلیظ شدن خون شده و نیاز به وارفارین را زیاد می‌کند بر عکس مقدار کم این ویتامین در غذا باعث رقیق شدن خون می‌گردد و نیاز به وارفارین را کم می‌کند. بنابراین نه زیاده‌روی در مصرف مواد غذایی حاوی ویتامین K صحیح می‌باشد و نه عدم مصرف این مواد به نفع بیمار می‌باشد. مصرف مقادیر زیاد سبزیجات غنی از ویتامین K در یک نوبت منجر به تغییر قابل ملاحظه‌ای در اثر وارفارین نمی‌گردد، ولی مصرف روزانه آن به مدت یک هفته به شکل مشخصی مقادیر درمانی مورد نیاز را تغییر می‌دهد.
مواد غذایی سرشار از ویتامین K شامل سبزیجات پخته شده مانند اسفناج و یا سایر سبزیجات پخته شده مانند سبزی خورش قورمه سبزی یا کرفس به میزان نصف فنجان و یک فنجان جعفری خام می‌باشد. مواد غذایی حاوی مقدار متوسط ویتامین K شامل یک فنجان سبزیجات خام مانند انواع سبزی خوردن و یک فنجان کاهو یا نصف فنجان مارچوبه و کلم بروکلی پخته شده وارفارین می‌باشد.
مصرف 1 واحد منابع غذایی سرشار از ویتامین K در روز مانند نصف فنجان اسفناج پخته شده وارفارین یا یک فنجان انواع سبزی خام و 3 واحد مواد غذایی دارای مقدار متوسط ویتامین K در روز منعی ندارد.
با توجه به مطالعات جدیدی که انجام شده است، وارفارین که برای رقیق کردن خون تجویز می‌شود و مصرف گسترده‌ای دارد، خطر خونریزی‌های شدید مغزی را افزایش می‌دهد.
با توجه به مطالعات جدیدی که انجام شده است، وارفارین که برای رقیق کردن خون تجویز می‌شود و مصرف گسترده‌ای دارد، خطرخونریزی‌های شدید مغزی را افزایش می‌دهد.
محققان، پرونده پزشکی نزدیک به 32 هزار فرد 75 ساله به بالا را که دچار مشکلات ریتم نامنظم قلبی بودند، مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند که تقریبا یک سوم از آنها زمانی که وارفارین مصرف می‌کنند دچار خونریزی درون جمجمه‌ای می‌شوند.
در بیماران با مشکل ریتم نامنظم قلب، مصرف وارفارین تا دو سوم، خطر سکته مغزی را کاهش می‌دهد. از طرفی، بسیاری از پزشکان، برای جلوگیری از بروز سکته مغزی در سالمندان به دلیل نگرانی از وجود لخته‌‌های خون در عروق سر، داروی وارفارین را تجویز می‌کنند. همین امر باعث افزایش احتمال خونریزی درون جمجمه‌ای در سالمندان می‌شود.
فاکتورهای دیگری نیز وجود دارد که اگر با مصرف وارفارین همراه شود خطر خونریزی مغزی را دوبرابر می‌کند، از جمله: زوال عقل،کم‌خونی، افسردگی و استفاده از داروهای ضدتشنج.
این نتایج نشان می‌دهد که پزشکان باید در تجویز عمومی وارفارین به ویژه برای سالمندان محتاط‌تر باشند و سنجیدن میزان منفعت و ضرر آن برای بیمار، آن را تجویز کنند. امروزه داروهای رقیق‌کننده دیگری نیز وجود دارد که می توانند جایگزین وارفارین شوند مانند الیکوئیس (Eliquis)، پراداکسا (Pradaxa) و زارلتو (Xarelto) که البته هر کدام عوارض مربوط به خود را دارند.
